Οταν ξεσπάει καταιγίδα στη διεθνή οικονομία, οι επενδυτές τρέχουν στον χρυσό. Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη υφίσταται έντονη κριτική και βρίσκεται σε δύσκολη θέση, το ασφαλές καταφύγιο είναι η αντιπολίτευση. Η οποία, όπως έχει αποδείξει, τη ξέρει τη δουλειά, έξι σχεδόν χρόνια την κάνει καλά, και ποτέ δεν προδίδει την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης.

Σε όλες τις μεγάλες κρίσεις (με ή χωρίς διεθνή διάσταση) η αντιπολίτευση είναι εκεί:

—Οταν είχαμε την κρίση στον Εβρο (2020) και στη συνέχεια τη δύσκολη διαχείριση του Μεταναστευτικού, η αντιπολίτευση, με τον ΣΥΡΙΖΑ τότε στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν εκεί. Στην αρχή κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι είχε στήσει ένα μικρό «Γκουαντάναμο» στον Εβρο με βάση τη μαρτυρία ενός «σύρου πρόσφυγα» στους New York Times που αποδείχθηκε πράκτορας του Ερντογάν.

Στη συνέχεια, ο κ. Μητσοτάκης δέχθηκε ένα αντιπολιτευτικό κρεσέντο συνωμοσιολογίας και ηθικολογίας ότι άφησε να πεθάνει αβοήθητο —από τσίμπημα σκορπιού— ένα κοριτσάκι 5 ετών σε ελληνικό έδαφος στον Εβρο. Οι πρόσφυγες βρίσκονταν τελικά σε τουρκικό έδαφος και η «μικρή Μαρία» δεν υπήρξε ποτέ —και αυτή η ιστορία ήταν στημένη.

Το αποκορύφωμα ήταν το «#ΝΔ-Παιδεραστές» όταν το πράγμα έφτασε μέσω διαδικτυακών λογαριασμών και αναρτήσεων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στη σφαίρα του απόλυτου παραλογισμού. H αξιωματική αντιπολίτευση υιοθέτησε για μερικές ημέρες την αδιανόητη θεωρία ότι το Μαξίμου ήταν κέντρο traffiking και ότι η πετυχημένη πρωτοβουλία του Απόστολου Δοξιάδη που υλοποίησε η Ειρήνη Αγαπηδάκη για την προστασία των ανηλίκων προσφύγων ήταν «βιτρίνα» κυκλώματος σωματεμπορίας! Ηταν η εποχή που ξέσπαγε το σκάνδαλο Λιγνάδη.

—Την περίοδο της πανδημίας, η αντιπολίτευση (με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ) επένδυσε στη συνωμοσιολογία. Στην αρχή έλεγε ότι ο Μητσοτάκης ήταν «πλασιέ της Siemens» και ότι είχε παραγγείλει με φωτογραφικό διαγωνισμό self test από τη γερμανική εταιρεία —μόνο που, όπως αποδείχθηκε, η Siemens δεν είχε συμμετάσχει καν στον εν λόγω διαγωνισμό. Πέρα από τη θεωρία ότι η παγκόσμια ύφεση λόγων των lockdown ήταν «ύφεση Μητσοτάκη», όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή, το μεγαλύτερο δώρο της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση ήταν η προσπάθεια υπονόμευσης της αξίας των εμβολίων και η έμμεση στήριξη των αντι-εμβολιαστών και των θεωριών συνωμοσίας που ανέπτυσσαν.

Ετσι, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ανέλαβε θετικές πρωτοβουλίες, όπως η οργάνωση των εμβολιασμών, αλλά έκανε και λάθη, αυτό που έμεινε ήταν το αίσθημα που περιγράφει η παρακάτω διατύπωση: «φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ»…

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν την ευεργετική ισχύ που έχει για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η τάση της αντιπολίτευσης να αντιμετωπίζει υπαρκτά προβλήματα με θεωρίες συνωμοσίας.

Κάπως έτσι φτάσαμε στη μεγαλύτερη κρίση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη που είναι η τραγωδία των Τεμπών. Η κυβέρνηση που έχει αντικειμενικές ευθύνες και για την τραγωδία (από τη σύμβαση 717 ως τον μοιραίο 60χρονο, πρώην αχθοφόρο, που έφτασε να γίνει σταθμάρχης στον κρατικό ΟΣΕ), αλλά και για το κρατικό μπάχαλο μετά την τραγωδία (με την τραγική διαχείριση των αποδεικτικών στοιχείων στον τόπο του δυστυχήματος —αυτό που αποκαλούμε μπάζωμα) είναι προς το παρόν υπόλογη κυρίως για κάτι άλλο.

Αυτό το «άλλο» και «πολύ μεγαλύτερο», παρότι υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τα υπόλοιπα, δεν προκύπτει μέχρι στιγμής από ακλόνητα στοιχεία. Το «πολύ μεγαλύτερο» βασίζεται σε μια θεωρία συνωμοσίας που λέει ότι ο Πρωθυπουργός, για να καλύψει ένα κύκλωμα λαθρεμπορίας καυσίμων (που παραπέμπει σε κάποιον μεγάλο λαθρέμπορο που στηρίζουν ο ίδιος και η κυβέρνηση) έδωσε εντολή να μπαζωθεί ο χώρος του δυστυχήματος ώστε να μην αποκαλυφθεί κάτι που υποτίθεται ότι γνώριζε ο κ. Μηστοτάκης: αυτό το το «κάτι», σύμφωνα με την ίδια θεωρία, είναι ότι μαζί με τις λαμαρίνες, η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε πέντε, έξι ή και περισσότερους τόνους πτητικών υδρογονανθράκων, πιθανότατα ξυλόλιο και τολουόλιο, που χρησιμοποιούνται για τη νόθευση των καυσίμων.

Στη θεωρία αυτή κλείνει το μάτι η αντιπολίτευση, αξιωματική και μη (ο κ. Ανδρουλάκης και ο κ. Φάμελλος), όταν χρησιμοποιεί τη φράση ότι «ο Μητσοτάκης είναι ο ενορχηστρωτής του σχεδίου συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών». Το πρόβλημα για την αντιπολίτευση είναι ότι στην ίδια θεωρία στηρίζονται ενέργειες όπως η στοχοποίηση του εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, και το κρέμασμα στα μανταλάκια του ανακριτή της υπόθεσης, με το πρόσωπό του, ώστε να γίνεται κι αυτός ένας ευδιάκριτος στόχος.

Τόσο ψηλά που έφτασε ο πήχης των κατηγοριών (ότι ο Πρωθυπουργός καλύπτει δύο χρόνια έναν λαθρέμπορο, άρα είναι πρώτα απ’ όλα ακραία ανήθικος) δημιουργείται το εξής πρόβλημα για την αντιπολίτευση:

♦ Αν η θεωρία δεν επιβεβαιωθεί από τα στοιχεία που θα προκύψουν, όλα τα υπόλοιπα θα ωχριούν μπροστά στην κατηγορία ότι ο κ. Μητσοτάκης κάλυπτε έναν λαθρέμπορο. Και η κυβέρνηση θα μπορέσει να διαχειριστεί ευκολότερα τα υπόλοιπα ζητήματα. Κάτι που δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να συμβεί. Γιατί τα υπόλοιπα ζητήματα είναι πολύ σημαντικά και αφορούν τις ζωές 57 ανθρώπων, τα παιδιά που χάθηκαν και την αγωνία των συγγενών τους να μάθουν τι πραγματικά συνέβη.

Με τούτα και με εκείνα, ο Μητσοτάκης μπήκε πάλι στο «ασφαλές καταφύγιο της αντιπολίτευσης» για ένα θέμα που όχι απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε καταφύγιο, αλλά αντίθετα να απαντά για όσα συνέβησαν και όσα δεν έχουν συμβεί εδώ και δύο χρόνια για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων.

Αντί γι’ αυτό, η αλυσίδα της όξυνσης που οδηγεί στην αμφισβήτηση των θεσμών και την οποία έθεσε σε κίνηση η αντιπολίτευση, ευνοεί την κυβέρνηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News