Ξέρω κάτι τύπους εδώ στην Ελλάδα, που όταν ακούνε ότι το τάδε μοναστήρι, ιστορικό ή νεότευκτο, έχει στην κατοχή του τεράστιες εκτάσεις ή μεγάλη περιουσία ή αστικά ακίνητα στις καλύτερες περιοχές, μανιάζουν. «Και πώς τις μάζεψαν τα μοναστήρια τέτοιες περιουσίες;», ρωτάνε οργίλοι. «Από τα χρυσόβουλα των Βυζαντινών ή από τους φετφάδες των μουφτήδων και τα χαριστικά των σουλτάνων επί τουρκοκρατίας; Ή μήπως από θρησκόληπτους χωριάτες και άτεκνες γιαγιάδες, που οι καλόγεροι τους έπειθαν να γράψουν χωράφια και μετόχια και σπίτια στο μοναστήρι, με αντάλλαγμα την σωτηρία της ψυχής τους; Σαν δεν ντρέπονται οι θεομπαίχτες». 

Ξέρω κάτι τύπους εδώ στην Ελλάδα, που όταν ακούνε ότι η τάδε εκκλησία, το δείνα μοναστήρι, ο παρά πέρα δεσπότης ή ο παραδίπλα ενορίτης-παπάς καταφεύγουν στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν καταπατημένες περιουσίες ή αμφισβητούμενα οικόπεδα και βοσκοτόπια και λίμνες και κορφοβούνια, γίνονται πυρ και μανία. «Και τι τα θέλουν δηλαδή οι καλόγεροι ή οι παπάδες τα λεφτά και τα χωράφια; Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες είναι πνευματικά ιδρύματα, δεν είναι επιχειρήσεις. Αυτοί υποτίθεται ότι διακονούν την ψυχή των πιστών, δεν διαχειρίζονται εκατομμύρια, ούτε κάνουν real estate. Αυτοί κανονικά θα ‘πρεπε να σκορπίζουν στην φτωχολογιά όσα βγάζουν τα παγκάρια τους, όχι να μαζεύουν και να αποθησαυρίζουν. Α να χαθούν οι αθεόφοβοι.» 

Ξέρω κάτι τύπους εδώ στην Ελλάδα, που όταν φτάσουν στην πύλη της Ιεράς Μονής Μεγάλου Σπηλαίου ή της Παναγιάς της Προυσιώτισας ή της Ιεράς μονής Βαρλαάμ και τη βρουν κλειδωμένη, με την ταμπέλα να λέει «η μονή παραμένει κλειστή από 13.00 έως και 17.00», βάζουν τις φωνές. «Τόσο δρόμο κάναμε για να έρθουμε ως εδώ για ν’ ανάψουμε ένα κερί (μετά την επίσκεψη στην τοπική αγορά και πριν την ταβέρνα) και μας βγάζουν έξω; Γιατί; Για να πάρουν τον μεσημεριανό τους υπνάκο οι χαραμοφάηδες οι καλόγεροι;». Οι ίδιοι τύποι, κλείνουν ξενοδοχείο μόνο αν το δωμάτιο τους έχει θέα προς το μοναστήρι «για να θαυμάσουν την μεγαλοπρέπεια του τοπίου». 

Ξέρω κάτι τύπους που ενώ τα λένε και τα κάνουν κατά κόρον όλα αυτά εδώ στην Ελλάδα, μόλις διαβάσουν ότι εκεί στην Αίγυπτο κάποιοι επιβουλεύονται τα κτήματα και τα οικόπεδα της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, βγαίνουν από τα ρούχα τους. Και αρπάζουν το πληκτρολόγιο και αρχίζουν να γράφουν, πετώντας σπίθες από τα δάκτυλα τους. «Αίσχος! Οι Αιγύπτιοι παίρνουν την περιουσία του ελληνικού μοναστηριού. (Εμείς δικαιούμαστε να την παίρνουμε, εκείνοι όχι). Αίσχος! Οι Αιγύπτιοι θέλουν να μετατρέψουν την μονή σε τουριστικό θέρετρο και να την γεμίσουν ξενοδοχεία γύρω-γύρω. (Εμείς που πουλάμε στον τουρίστα για χρυσάφι μια βεράντα φάτσα στην Ακρόπολη). Αίσχος! Ο Μητσοτάκης θα ‘πρεπε να προβλέψει και να αποτρέψει την απόφαση του αιγυπτιακού δικαστηρίου. (Εμείς που, αν υποψιαστούμε κυβερνητική παρέμβαση σε δικαστική απόφαση, στήνουμε αυτομάτως ειδικά δικαστήρια)». 

Δεν θέλω δε καν να σκεφτώ τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι παραπάνω, στην ακόλουθη θεωρητική πιθανότητα. Να υπήρχε, λέει, κάπου στην ελληνική επικράτεια ένας ιστορικός ναός άλλης θρησκείας (τζαμί, βουδιστικός ναός, κλπ) ο οποίος να διεκδικεί με χρησικτησία τεράστιες εκτάσεις, κάποιο ελληνικό δικαστήριο να αποφάσιζε ότι εφόσον δεν υπάρχουν χαρτιά δεν έχει την ιδιοκτησία τους και μια ξένη κυβέρνηση να πίεζε την ελληνική να παρέμβει για να αλλάξει την απόφαση… Υποκριτές όλοι μας… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News