Μέσα στις παγκόσμιες ημέρες του ΟΗΕ, την Ημέρα των Αποδημητικών Πτηνών, φέτος στις 11 Οκτωβρίου, και της Παγκόσμιας Μέρας των Αποχωρητηρίων, στις 19 Νοεμβρίου, η 31η Μαΐου, η Παγκόσμια Μέρα κατά του Καπνίσματος, αφορά 1,3 δισ. ανθρώπους παγκοσμίως. Τόσοι υπολογίζονται ότι είναι οι καπνιστές, εκ των οποίων το 80% κατοικεί σε χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος.

Για το κάπνισμα τι σήμαινε και πώς το κόβουνε έχω άποψη. Όχι ανάλογη του Μαρκ Τουέιν που είχε γράψει «Το να πάψεις να καπνίζεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το έχω κόψει χίλιες φορές», αλλά αυτή που έχει ένας που έζησε ως πιτσιρικάς την δεκαετία του ’50. Της «χρυσής» εποχής του καπνίσματος, όταν στα αμερικάνικα περιοδικά γιατροί πρότειναν τη μάρκα που είναι καλό για την υγεία σου να καπνίζεις και ο Τζέιμς Ντιν καβάτζωνε το πακέτο στο ρολαρισμένο μανίκι του t-shirt.

Ο παππούς μου στην Υδρα, όταν ήμουνα πέντε – έξι χρονών με έπαιρνε στην ταβέρνα στην αγορά. Ενώ μίλαγε με τους άλλους καπετάνιους, με κάθιζε στα γόνατα. Μου έβαζε λίγη ρετσίνα για να πιω και μου έδινε μια ρουφηξιά από το άφιλτρο για να καπνίσω. «Αμα το παιδί δεν ξέρει να κουλαντρίσει το τσιγάρο και το ποτό, θα βήχει και θα καπνίζει».

Οπότε έμαθα να το κουλαντρίζω. Κάπνιζα από το δημοτικό, αγόρασα το πρώτο μου πακέτο στα 12. Κάπνιζα δύο με τρία πακέτα την ημέρα. Όταν έγραφα αφηρημένος άναβα και δεύτερο τσιγάρο με το πρώτο να καίγεται μοναχούλι και ορφανό στο τασάκι. Ο Στέφανος Κασιμάτης μου είχε πει ότι στο «Βήμα» με θυμάται να είμαι βυθισμένος στη καρέκλα, να πληκτρολογώ, με ένα τασάκι με γεμάτο αποτσίγαρα και ένα μαραμένο φραπέ. Όπως οι μεγάλοι αυτοσχεδιασμοί της τζαζ παίχτηκαν σε υπόγεια, τα παλιά δημοσιογραφικά κείμενα γράφτηκαν σε γραφεία γεμάτα από καπνούς.

Μια μέρα το έκοψα. Μαχαίρι. Μετά από 40+ χρόνια στον καπνό αποφάσισα να το κόψω. Χωρίς να υπάρχει πρόβλημα υγείας. Για να μπορώ να πω ότι το έκοψα εγώ και όχι ότι μου το έκοψε ο γιατρός. Για το γαμώτο.

Με μόνη μία βοήθεια. Ένα κατάλογο που μπορείτε να βρείτε εύκολα στο Internet που περιγράφει τι συμβαίνει κάθε μέρα που περνάει όταν έχεις κόψει το κάπνισμα.

Μετά από μία ώρα μειώνεται ο καρδιακός ρυθμός και η πίεση του αίματος.

Μετά από μία μέρα μειώνονται οι πιθανότητες καρδιακού επεισοδίου με αφορμή το κάπνισμα.

Μετά από δύο μέρες βελτιώνεται η γεύση και η οσμή.

Μετά από ένα μήνα μειώνεται ο τσιγαρόβηχας και βελτιώνεται η αναπνοή.

Μετά από ένα χρόνο οι πιθανότητες καρδιακής προσβολής έχουν μειωθεί στο μισό από όσους συνεχίζουν να καπνίζουν.

Μετά από 10 χρόνια οι πιθανότητες για καρκίνο του πνεύμονα είναι περίπου ίδιες με κάποιου που δεν έχει καπνίσει.

Μετά από 20 χρόνια γράφει το κείμενο που τώρα διαβάζετε. Γιατί τόσα έχουν περάσει από τότε που αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα. Εδώ να προσθέσω κάποια πράγματα.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι πρώην καπνιστές να γίνονται γενίτσαροι. Οσο πιο φανατικοί πρώην καπνιστές, τόσο περισσότερο να ενοχλούνται ή να δείχνουν ότι ενοχλούνται από τον καπνό. Μπορεί να είναι πραγματικό, μπορεί να οφείλεται στην καταπίεση που οι ίδιοι φάγανε την εποχή που κάπνιζαν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ισχύει με εμένα. Αν ανάψετε δεν πρόκειται να κάνω γκριμάτσες της Κομέντια ντελ Αρτε ή να κουνάω στα χέρια μου σαν ανεμόμυλος στον Δον Κιχώτη.

Μπορεί να το έκοψα αλλά συνεχίζει να μου αρέσει η μυρωδιά του καπνού. Αυτός είναι και ο κίνδυνος. Ξέρω ότι αν ανάψω το πρώτο θα καπνίσω όχι το τσιγάρο και το πακέτο αλλά την κούτα και το περίπτερο. Οπότε τραβάω μια βαθιά αναπνοή σκέτο αέρα – αυτό ήταν το κόλπο που με είχε βοηθήσει τις πρώτες μέρες που το έκοψα – κρατάω την αναπνοή και σκέφτομαι «θα μπορούσες να το κάνεις αν συνέχιζες να καπνίζεις;».

 Σε καμία περίπτωση. Και καλά να είμαστε να μας θυμίζει ο ΟΗΕ πως κόψαμε το κάπνισμα πριν από 20 χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News