Μετά τη μεγάλη επιτυχία των Τεμπών, που δημοσκοπικά ανέβασε δέκα μονάδες το προσωποπαγές κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο ηθικός πανικός ως αφορμή πολιτικής γκρίνιας και διεκδίκησης της δυσαρέσκειας από την κυβέρνηση έγινε εκ νέου τρόπος άσκησης της αντιπολίτευσης. Για πολλά ζητήματα, μικρά ή μεγάλα, κατά κανόνα ανύπαρκτα – ή, εν πάση περιπτώσει, που δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση.

Κι όμως. Ο ηθικός πανικός επιδιώκεται, συμβαίνει και οι πολιτικές επιθέσεις εξαιτίας του εξαπολύονται, ακόμα κι αν δεν περιέχουν επιχειρήματα. Γιατί; Αφενός επειδή, αντί για την έρευνα και την ανάλυση των ζητημάτων, κυριαρχεί η πρόχειρη και αδιασταύρωτη εκτίμηση, ο ανταγωνισμός της βιασύνης, ο μανιχαϊσμός. Αφετέρου επειδή η πληθυντική αλλά αποτυχημένη αντιπολίτευση, αδυνατώντας να πολιτευθεί προγραμματικά, αναλώνεται σε επικοινωνιακά γιουρούσια.

Μετά τα Τέμπη, ο βασικότερος ηθικός πανικός είχε αντικείμενο την πολιτική της χώρας στη Μέση Ανατολή. Υιοθετήθηκε η προπαγάνδα της Χαμάς και ο δημόσιος λόγος κυριαρχήθηκε από έναν νέο αντισημιτισμό, που κάποιες φορές εκφράστηκε βίαια (με την παρέμβαση διακοπής ομιλίας αντιπολιτευόμενου τον Νετανιάχου ισραηλινού συγγραφέα, με την επίθεση ακύρωσης μπαρ στην Αθήνα επειδή έχει θαμώνες Ισραηλινούς, με τον ξυλοδαρμό εβραίων στα Εξάρχεια, με την επίθεση σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας επειδή φιλοξενούν εκδηλώσεις Ισραηλινών κ.λπ.).

Φτιάχτηκε για το Ισραήλ η κατηγορία της γενοκτονίας ενώ αγνοήθηκε ο βαθύτερος πολιτικός στόχος του εξτρεμιστικού Ισλάμ, που χρηματοδοτεί και εκφράζει τη Χαμάς, ο στόχος που εκφράζεται στο σύνθημα «από το ποτάμι (Ιορδάνης) στη θάλασσα», ένα κράτος, δηλαδή, χωρίς το Ισραήλ. Και όλα αυτά σε βάρος της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αλλά και σε βάρος της πραγματικότητας του πολέμου που οποίο διεξάγει το Ισραήλ, κάποιες φορές όντως ασύμμετρα, πλην διεκδικώντας την επιστροφή 58 αμάχων ομήρων, που ακόμα κρατούνται σε άθλιες συνθήκες, μετά την απαγωγή τους, στις 7 Οκτωβρίου 2023, στη φονική επίθεση της Χαμάς με περίπου 1.300 νεκρούς.

Ενδιαμέσως, άλλοι μικροί ηθικοί πανικοί (ένα παπούτσι πάνω από την Ακρόπολη) διεκδίκησαν την προσοχή μας. Καιροσκόποι της Αριστεράς έγιναν ξαφνικά θεματοφύλακες της «εθνικής ιδεολογίας» την οποία αντιστρατεύονται, οπαδοί του Παπαρρηγόπουλου που οι αριστεροί ιστορικοί τον πολεμούν για να στηρίξουν διά των αρχαίων την επίθεση στο σύστημα. Και κάπου εκεί, κάποιος έξυπνος, το απόγευμα της 29ης Μαΐου, επετείου της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ανακάλυψε ότι η Αίγυπτος δεσμεύει την ιστορική Μονή του Σινά για να τη μετατρέψει σε μουσείο.

Η είδηση ήταν ψευδής. Οχι ανακριβής. Ψευδής. Διοχετεύθηκε ηθελημένα για να πλήξει την κυβέρνηση ή, απλώς, ήταν η πρόχειρη απόδοση μιας φήμης από κάποιους στο διαδίκτυο, που αναπαρήχθη λόγω του ανταγωνισμού των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και των δημοφιλών λογαριασμών στα σόσιαλ μίντια. Αραβόφωνος συνεργάτης μου που διάβασε τον αιγυπτιακό Τύπο της 30ής Μαΐου δίνει την ακριβή διάσταση του θέματος:  το Τοπικό Συμβούλιο του Νότιου Σινά ζητούσε την έξωση μοναχών από αμφισβητούμενες εκτάσεις γης. Το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή και επαναβεβαίωσε την εγκυρότητα των υφιστάμενων συμφωνιών μεταξύ της Μονής και του Τοπικού Συμβουλίου.

Οι εκτάσεις που αμφισβητούνται με νόμο ανήκουν στη Μονή από το 1993, αν και η Μονή δεν έχει δικαίωμα κυριότητας επ’ αυτών, επειδή έχουν χαρακτηριστεί αρχαιολογικοί χώροι. Γι’ αυτό και μόνο το δικαστήριο απέρριψε και την αγωγή της Μονής για κυριότητα των συγκεκριμένων εκτάσεων. Η δικαστική απόφαση, από τα αιγυπτιακά ΜΜΕ, ερμηνεύεται ως δικαίωση της Μονής, το αντίθετο δηλαδή απ’ ό,τι κυκλοφόρησε και κυριάρχησε ως πληροφορία στην Ελλάδα.

Και όμως. Παρά την αλλοίωση των γεγονότων, η είδηση έγινε πεποίθηση. Οχι μόνο του μη σοβαρού Τύπου, αλλά και του σοβαρού. Και φυσικά των πολιτικών κομμάτων – και γενικώς όλου του αντιμητσοτακικού μπλοκ.

Μεταξύ αυτών που αρκέστηκαν στην εύκολη αντιπολίτευση με ψευδή στοιχεία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Νίκος Ανδρουλάκης – ο οποίος υιοθέτησε αμάσητο το ψέμα για να δηλώσει ότι «για μια ακόμη φορά ο κ. Μητσοτάκης και το υπουργείο Εξωτερικών είναι βαθύτατα εκτεθειμένοι». Επιτέθηκε μάλιστα στο υπουργείο Εξωτερικών, που δεν συμμερίστηκε την ψευδή φήμη και στην ουσία παρέπεμψε στις διακρατικές συμφωνίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε το ψέμα «άκρως ανησυχητική εξέλιξη, η οποία εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Μητσοτάκη», τον οποίο μάλιστα κατηγόρησε επειδή πριν από μερικές μέρες είχε ευχαριστήσει τον αιγύπτιο πρόεδρο Σίσι για το προσωπικό ενδιαφέρον του για τη Μονή.

Ο μεγαλύτερος κουβάς, όμως, ανήκει στον Αντώνη Σαμαρά, έναν πολιτικό με άγριο αντιμητσοτακικό μένος, ο οποίος υιοθέτησε το ψέμα και κατηγόρησε τον πολιτικό του εφιάλτη ότι έχει οδηγήσει την Ελλάδα στη διεθνή ανυποληψία. Αδιανόητο ένας πρώην πρωθυπουργός να μην περιμένει λίγο να επιβεβαιωθεί η είδηση την οποία επικαλείται για να επιτεθεί στο κόμμα με το οποίο εξελέγη πρωθυπουργός. Και ασφαλώς, βραβείο του μεγαλύτερου κουβά στην ιστορία της εμπάθειας.

Ηθικός επιμύθιον: η ιστορία (και) με τη Μονή του Σινά δείχνει ένα μόνο πράγμα: ότι η δημόσια ζωή είναι επιρρεπής στη δημιουργία από το μηδέν ηθικών πανικών με τους οποίους, στη συνέχεια, εμπαθείς και πρόχειροι πολιτικοί, επιπόλαια ΜΜΕ που τρέχουν να προλάβουν τον ανταγωνισμό αδιαφορώντας για το κύρος τους, διάφοροι άσχετοι, σταρ του διαδικτύου και κουτσομπόληδες των σόσιαλ φτιάχνουν την πολιτική ατζέντα. Η πολιτική του ξυλολίου επεκτείνεται σε όλη τη δημόσια σφαίρα και στοιχειώνει τον δημόσιο λόγο, έναν λόγο που μεμψιμοιρεί, θρηνεί και οδύρεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News