Αν η ΝΔ αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων το πιο ανθεκτικό κόμμα της μεταπολιτευτικής περιόδου, για το ΠΑΣΟΚ ισχύει μία άλλη, διαφορετική ιστορική αλήθεια. Είναι το κόμμα που έχει πληρώσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και πάντως (και) εκλογικά για σχεδόν όλες τις αμαρτίες του.

Εχει πληρώσει κατά περιόδους για το παπανδρεϊκό του παρελθόν, για το σημιτικό του παρελθόν, για τον Τσοχατζόπουλο και, εν κατακλείδι με έναν τρόπο συνολικό που περιλαμβάνει και όλα τα προηγούμενα, για την περίοδο των μνημονίων.

Σήμερα και σε πείσμα όλων αυτών, κατά έναν παράδοξο τρόπο, το ΠΑΣΟΚ είναι παρόν· έστω και αν δείχνει δημοσκοπικά εγκλωβισμένο στα ποσοστά του… 1974, αλλά παρά ταύτα για κοινοβουλευτικούς-τεχνικούς λόγους, βρίσκεται στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι σχεδόν τοις πάσι γνωστό ότι υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στην εσωτερική συνθήκη λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ.

Ο νέο- και επανεκλεγείς πρόεδρος του κόμματος Νίκος Ανδρουλάκης, τελεί υπό ένα καθεστώς ιδιότυπης εσωκομματικής ανοχής. Δεδομένης της πρόσφατης νίκης του στις περυσινές εσωκομματικές εκλογές, κανείς δεν τολμά ή δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει· αν όμως γράφονταν αυτά που λέγονται με διάφορες αφορμές σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις από βουλευτές και στελέχη του κόμματος κατά της ηγεσίας του λόγω της απελπιστικής του στασιμότητας, στη Χαριλάου Τρικούπη θα είχε ξεσπάσει ήδη ένας καυγάς όμοιος με εκείνους στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ.

Παρά το γεγονός λοιπόν ότι αυτή η περίεργη συνθήκη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κρύβεται, λόγω μιας απροσδιόριστης προσδοκίας δημοσκοπικής ανάκαμψης, αρκεί μία ασήμαντη – πιο ασήμαντη και από ασήμαντη – αφορμή, ώστε να εκδηλωθούν όλοι, δίχως να μπορούν να αντισταθούν στα αντανακλαστικά τους.

Η ασήμαντη αφορμή εν προκειμένω, δόθηκε από μία αναφορά του Νίκου Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, ο οποίος στην πραγματικότητα επανέλαβε σε μία τηλεοπτική του συνέντευξη (ONE channel) κάτι που έχει πει και γράψει πολλές φορές. Δηλαδή πόσο απροετοίμαστο ήταν το ΠΑΣΟΚ για την διαχείριση της κατάστασης που παρέλαβε το 2009 και πώς και εξ αυτού του λόγου πέσαμε στα μνημόνια.

Στην πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε και να εκληφθεί ως μία επιεικής εκδοχή των όσων συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Ομως προκάλεσε κάτι εκ πρώτης όψεως αναπάντεχο.

Σύσσωμη η «παπανδρεϊκή φρουρά» επιτέθηκε σφοδρά στον πρώην υπουργό, με πρώτο και πλέον θορυβώδη τον Χάρη Δούκα και με άλλους να ακολουθούν, όπως ο αλησμόνητος (;) Σωκράτης Ξυνίδης, οι Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Φίλιππος Σαχινίδης και, φυσικά, ο Νίκος Παπανδρέου και ο Παύλος Γερουλάνος και διάφοροι άλλοι, πρόθυμοι να πέσουν στα χαρακώματα ενός αναίτιου αυτή τη στιγμή εσωκομματικού εμφυλίου.

Υπό τις παρούσες συνθήκες και ενώ ο κόσμος καίγεται (κυριολεκτικά), προξενεί εντύπωση η αίσθηση της πολυτέλειας που έχουν στο ΠΑΣΟΚ, να τσακώνονται για τα θέματα που τους (και μας) ταλαιπωρούσαν πριν από 15 χρόνια και για τα οποία, πάντως, ο λογαριασμός έχει πληρωθεί.

Όμως όλα έχουν την  εξήγησή τους.

Αν προσέξει κανείς ποιοι έσπευσαν να κραυγάσουν, γίνεται φανερό ότι είναι τα πρόσωπα που ήδη βλέπουν (και αναμένουν) το στραβοπάτημα του Ανδρουλάκη. Κάθε άλλη, διαφορετική ερμηνεία, δεν θα ήταν ιδιαίτερα κολακευτική για τους πρωταγωνιστές αυτής της αναστάτωσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News