Ο Κάρλος Αλκαράθ και ο Γιανίκ Σίνερ, τα δύο «τρομερά μωρά» των κορτ, δεν είχαν συναντηθεί σε major τελικό ποτέ στο παρελθόν. Την πρώτη τους μονομαχία για ένα γκραν-σλαμ τρόπαιο, οι φίλοι του τένις την περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία. Αλλά ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν φαντάζονταν ότι την Κυριακή (8/6) στο Παρίσι θα απολάμβαναν έναν τόσο συναρπαστικό και θεαματικό αγώνα.

Κρίθηκε στο super tie-break, στο πέμπτο σετ, και κράτησε πέντε ώρες και 29 λεπτά. Ηταν ο μεγαλύτερος σε διάρκεια τελικός στην ιστορία του Ρολάν Γκαρός. Ο δεύτερος μεγαλύτερος στα χρονικά των Γκραν-Σλαμ, πίσω από εκείνη τη μυθική αναμέτρηση του Τζόκοβιτς με τον Ναδάλ στο Αυστραλιανό Οπεν του 2012 (πέντε ώρες και 53 λεπτά).

Ο Αλκαράθ βρέθηκε πίσω στο σκορ με 2-0 σετ (και τρεις φορές, έναν πόντο μακριά από την ήττα), όμως πέτυχε μια επική ανατροπή και πήρε τη νίκη με 3-2 (4-6, 6-7, 6-4, 7-6, 7-6). Στην Open era, δηλαδή από το 1968 κι έπειτα, μόνο δύο τενίστες είχαν κερδίσει major τελικό σώζοντας έναν championship point.

Ο Ισπανός έγινε ο πρώτος παίκτης που κατάφερε να φύγει νικητής και από τους πέντε πρώτους Γκραν Σλαμ τελικούς της καριέρας του. Κατέκτησε τον τίτλο του γαλλικού τουρνουά για δεύτερη διαδοχική χρονιά -μόνο ο Ναδάλ το είχε πετύχει τα τελευταία χρόνια- και στα 22 του (τα έκλεισε τον Μάιο) διαθέτει, ήδη, μια εντυπωσιακή συλλογή από μεγάλα τρόπαια: ένα Αμερικανικό Οπεν (2022), δύο Γουίμπλεντον (2023, 2024) και δύο Ρολάν Γκαρός (2024 2025).

Οσοι τον συγκρίνουν με τον θρυλικό συμπατριώτη του, ενθουσιάστηκαν από μια απίθανη σύμπτωση. Ο Αλκαράθ κέρδισε τον πέμπτο του Γκραν Σλαμ τίτλο σε ηλικία 22 ετών και 33 ημερών. Ο Ναδάλ είχε κερδίσει τον δικό του πέμπτο τίτλο (στο Γουίμπλεντον) ακριβώς στην ίδια ηλικία: 22 ετών και 33 ημερών.

Το «παιδί-θαύμα» του ισπανικού τένις δικαιώνει, με το παραπάνω, τις τεράστιες προσδοκίες που γέννησε το σπάνιο ταλέντο του από τότε που ήταν τινέιτζερ ακόμη. Αλλά ας δούμε και τη μεγάλη εικόνα. Ο χθεσινός τελικός στο κεντρικό κορτ του Παρισιού, ο πρώτος στην ιστορία των Γκραν Σλαμ με αντιπάλους δύο παίκτες που ήρθαν στη ζωή μετά το 2000, έμοιαζε περισσότερο με απαρχή μιας νέας εποχής στο τένις, παρά με το φινάλε ενός τουρνουά.

Για πάνω από δύο δεκαετίες, οι λεγόμενοι «Big-3» κυριάρχησαν στα κορτ με (σχεδόν) απόλυτο τρόπο – για τους τενίστες που γεννήθηκαν στα ‘90s… περίσσεψαν δύο γκραν-σλαμ τρόπαια, όλα κι όλα. Μόνο ο χρόνος κατάφερε να τους νικήσει. Ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφα Ναδάλ έχουν, ήδη, αποσυρθεί. Ο 38χρονος Νόβακ Τζόκοβιτς, που άρχισε την επαγγελματική του καριέρα το 2004 και έχει δώσει 1.375 αγώνες, υποφέρει από τραυματισμούς. Κατέκτησε το τελευταίο του σλαμ το 2023. Δεν θα αργήσει να βγει κι εκείνος… στη σύνταξη. Αλλά τη στιγμή που τα «ιερά τέρατα» του σπορ αφήνουν πίσω τους ένα τεράστιο κενό, το αγωνιώδες ερώτημα των φίλων του τένις, «μετά, τι;», φαίνεται πως ήδη έχει βρει την απάντησή του.

Ο Αλκαράθ και ο Σίνερ (23) μοιράστηκαν τα τρόπαια των έξι τελευταίων γκραν-σλαμ τουρνουά. Των επτά από τα οκτώ πιο πρόσφατα. Κράτησαν μακριά από τους major τίτλους τον Τζόκοβιτς, αλλά και τα σπουδαιότερα ταλέντα της επόμενης γενιάς (Μεντβέντεφ, Ζβέρεφ, Ρουντ…). Είναι πολύ μπροστά από τους αντιπάλους τους. Οπως ήταν, κάποτε, ο Φέντερερ και ο Ναδάλ μέχρι να εμφανιστούν, ο Μάρεϊ, ο Τζόκοβιτς και ο Βαβρίνκα. Σήμερα, τα κορυφαία τουρνουά μοιάζουν με κούρσα για δύο άλογα.

Είχαν ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους εδώ και αρκετό καιρό, όμως το ανδρικό ταμπλό του εφετινού Ρολάν Γκαρός ανέδειξε την υπεροχή του Αλκαράθ και του Σίνερ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οπως το Γουίμπλεντον του 2008, στο οποίο ο Φέντερερ και ο Ναδάλ είχαν χάσει μόλις ένα σετ (ο κάθε ένας τους) στην πορεία τους προς τον τελικό. Και η χθεσινή επική τους μάχη στο «Φιλίπ Σατριέ», με τένις… βγαλμένο από βιντεοπαιχνίδι, ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση, για όσους αμφέβαλλαν ακόμη, ότι αφήνουμε πίσω μας την εποχή των «Big-3» και περνάμε σε αυτή των «Big-2».

Οπως ακριβώς συνέβαινε με τον Φέντερερ, τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς, ο Αλκαράθ και ο Σίνερ σπρώχνουν, ο ένας τον άλλον, προς την τελειότητα. Στις μονομαχίες τους βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ιδίως ο Ισπανός, που σε παιχνίδια με άλλους αντιπάλους συχνά χάνει τη συγκέντρωσή του εξαιτίας της μεγάλης του αυτοπεποίθησης. Μάλλον όχι τυχαία, στο διάστημα που ο Ιταλός εξέτιε την ποινή του τρίμηνου αποκλεισμού του για χρήση απαγορευμένων ουσιών, εκείνος αποκλείστηκε από τον Λεχέτσκα στην Ντόχα και τον Γκοφίν στο Μαϊάμι. Ο Αλκαράθ… θέλει τον Σίνερ του για να πιάσει την καλύτερή του απόδοση. Οπως ο ΜακΕνρο ήθελε τον Μποργκ, η Ναβρατίλοβα την Κρις Εβερτ, ή ο Φέντερερ τον Ναδάλ.

Η «εκτόξευση» του Σίνερ άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2023, όταν κατέκτησε το Οπεν του Πεκίνου. Εκτοτε, έχει μετρήσει μόλις 11 ήττες σε 122 αγώνες του. Στις μισές από αυτές, αντίπαλός του ήταν ο Αλκαράθ. Στον χθεσινό τελικό έφτασε αήττητος, χωρίς να χάσει σετ, αλλά ο Ισπανός τον νίκησε πάλι (για πέμπτη φορά στη σειρά και τρίτη σε τελικό). Εμοιαζε άδικο, που… δεν έκοψαν το τρόπαιο στη μέση, να πάρουν από μισό. Οπως σχολίασε στο TNT Sports ο Ματς Βίλαντερ, «έπαιξαν επί πεντέμισι ώρες με ρυθμό που δεν ήταν ανθρώπινος».

Ο Σίνερ παρέμεινε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, όμως ο Αλκαράθ τον πλησίασε στους 2.030 πόντους. Στα δύο επόμενα Γκραν Σλαμ του 2025 οι πρωταγωνιστές της νέας εποχής θα προσπαθήσουν να υπερασπιστούν τους τίτλους τους: ο Ισπανός στο Γουίμπλεντον, σε τρεις εβδομάδες, και ο Ιταλός στο Αμερικανικό Οπεν. Οπως όλα δείχνουν, θα τους δούμε πολλές φορές ακόμη να παίζουν αντίπαλοι στους μεγάλους τελικούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News