Ας πούμε αλήθειες! Ετσι θα ήθελα να αρχίσω το χρονογράφημά μου, αλλά ίσως αυτό να μην είναι ακριβοδίκαιο. Γιατί, στην ηλικία μου, έχω εμπεδώσει ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες και άλλες τόσες υποαλήθειες μιας αλήθειας. Εστω, λοιπόν, ας καταθέσω στο απέραντο πανηγύρι του διαδικτύου και την δική μου αλήθεια, και ας μην ταιριάζει, ενδεχομένως, στη δική σας. Η Eurovision δεν είναι ένα πανηγυράκι αγνό, χαρωπό, αγγελικά πλασμένο. Είναι μια αδιανόητα απαιτητική διοργάνωση, με ενσωματωμένο κάθε τεχνολογικό θαύμα κάθε εποχής στην παρουσίασή της και παραλλήλως τόπος συμμαχιών και διασυνδέσεων και διασποράς μηνυμάτων.

Είναι, για να γίνει κατανοητό στα καθ’ ημάς, το 12άρι της Ελλάδας στην Κύπρο και της Κύπρου στην Ελλάδα στη νιοστή. (Αλλάζοντας τα ονόματα χωρών-συμμαχιών). Το τραγούδι του Ισραήλ δεν ήταν σπουδαίο. Δεν ήταν από αυτά που αγαπήθηκαν ή τα θαύμαζαν για όποιον λόγο. Δεν ήταν στα φαβορί ακουστικά, στο αυθόρμητο πρωτάκουσμα κάθε απονήρευτου πολίτη. Μα σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση. Επιτρέψτε μου να πονηρευτώ.

Η Γη μας μετράει αιώνες και αιώνες ζωής και Ιστορίας. Το δίκιο δεν είναι στάσιμο. Από ποια σελίδα της Ιστορίας να πιάσω την ιστορία κάθε λαού ξεχωριστά και σε ποια σελίδα Ιστορίας να τον ακουμπήσω και να μην τον μετακινήσω; Αντί να μετρήσω τα δίκια κοιτάζοντας προς τα πίσω, με ενδιαφέρει συνειδησιακά περισσότερο να δώσω αναφορά στον πολιτισμό που κατακτήσαμε. Με αίμα. Δεν «πετάξαμε» ακοπίαστα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αρα και στην ανοιχτή ματιά, στην έγνοια δικαιοσύνης, στη διασφάλιση της ζωής και τόσα άλλα. Τι πρεσβεύει αυτή η κινητοποίηση ψήφισης του Ισραήλ στη δεύτερη θέση;

Δεν μπορείτε να μου βγάλετε, από το πονηρό τεμάχιο του μυαλού μου, τη λέξη «κινητοποίηση». Τι θέλουν να μεταφέρουν ως μήνυμα; Τι επίδειξη ισχύος, ακόμη και σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού; Πόσο έχουν χαθεί; Ως ευρωπαία πολίτης στάθηκα απέναντι στη Χαμάς και σε κάθε φρικαλεότητά της, από την απαγωγή εφήβων, μέχρι τα σχολεία και τα νοσοκομεία ως προμετωπίδα. Εγκληματίες ανθρωπότητας. Εναντίον κυρίως και των ίδιων των Παλαιστινίων, που τους αφαιρεί κάθε υγιές, δημιουργικό μέλλον ανάπτυξης, αλλά, έλεος! Ελεος! Και οργή…

Ακόμα και Εβραίοι φωτισμένοι, μορφωμένοι, κοινοποιούν πια την οργή τους, την ντροπή τους. Δεν γίνεται να κλείσουμε τα μάτια στον αφανισμό. Η Γάζα θα στοιχειώνει τη συνείδηση του πολιτισμού μας. Η μεταχείριση των αμάχων Παλαιστινίων είναι βαρβαρότητα. Και μας χρίζει συνένοχους ως αυτόπτες μάρτυρες. Η μαζικότητα των δολοφονιών παιδιών, ανυπεράσπιστων πολιτών, ο εξευτελισμός του ανθρώπου, ο λιμός… Πάμε καλά; Πρόκληση λιμού; Από 1η Μαρτίου σε νερό, τρόφιμα, φάρμακα; Πώς κατορθώνεις να σβήσεις το δικό σου τραύμα εξόντωσης και να προκαλέσεις σε άλλον αυτά για τα οποία εσύ θρήνησες και θρηνείς;

Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί. Πόσο ακόμα να ισοπεδώσεις ισοπεδωμένα και ισοπεδωμένους; Και τι χαζεύει σιωπώντας η νέα προεδρία των ΗΠΑ αναζητώντας μόνο άρρωστα προσωπικά οφέλη από ένα, εν τω μέλλοντι, Γάζα Resort; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι σπορές για νέες «Χαμάς»; Γιατί η πολιτική ηγεσία των Ευρωπαίων δεν αντιδρά δυναμικά, αντιθέτως από τον λαό που πράττει με ό,τι δυνατότητα έχει; Ο τρόπος δράσης του Νετανιάχου είναι αδάμαστος, άφρων και αλαζονικός.

Και προσβάλλει πρωτίστως το υγιές, σκεπτόμενο κομμάτι ενός λαού, του Εβραϊκού, που έχει δώσει μάχες για την οντότητά του και την ευημερία του. Με ικανότητες αξιοθαύμαστες να ανθίζει μέχρι και ερήμους. Αλλά, δυο χρόνια μετά, και στοχεύοντας μια εγκληματική τρομοκρατική Χαμάς, νομίζω έχει χαθεί η αίσθηση των εγκλωβισμένων ανθρώπων ως ανθρώπων. Δεν είναι στρατηγική ισχυρού, είναι σχεδόν «ατζαμοσύνη».

Οχι. Η Eurovision δεν είναι ένα αγνό πανηγυράκι, αγγελικά πλασμένο. Ανάμεσα σε ωραίες, καλλιτεχνικές κοιτίδες, είναι κυρίως καθρέπτης της κάθε εποχής αλλά και μηνυμάτων. Μακάρι να υπάρξει κινητοποίηση και σε άλλη κατεύθυνση. Προλαβαίνουμε; Ή θα κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε; Υποκρισία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News